Wat waren we blij. Na de zoveelste fertiliteitsbehandeling waren we eindelijk weer zwanger. Iets wat mijn lijf niet snel doet. Ik had regelmatig hele lichte testen maar werd dan alsnog ongesteld dus toen in eindelijk overtijd was en de streep dikker zag worden waren we blij. INTENS blij. Als in continu een big smile van oor tot oor. Toch verloor ik wel een beetje bruin sinds de eerste positieve test maar de testen liepen gewoon prima op. Alleen toen begonnen de zorgen. 4 dagen op rij waren mijn testen gelijk gebleven en dat vond ik vreemd. Dag 5 was het streepje wel weer duidelijk donkerder maar kreeg ik ook meer bloedverlies. Was ondertussen al ruim 5 weken zwanger en maakte me zorgen. Bij de zwangerschap van onze zoon had ik geen druppel bloed verloren dus in mijn beleving was bloed een heel slecht teken. Gelukkig mocht ik van de festiliteitsafdeling in het ziekenhuis voor een echo komen. Maar met de waarschuwing, het is erg vroeg dus mogelijk is er niets te zien en zit het toch gewoon goed. 

Door de grond gaan van de zenuwen. Trillen op de benen en eindelijk ging ze de echo doen. Meteen kwam er een mooi boontje in beeld. Nog geen hartactie maar dat er uberhaupt al iets te zien was vond ze al erg bijzonder en mochten we al blij mee zijn. Count your blessings. De kans dat het goed zou gaan was op dit moment 50%. Bloed is gewoon geen goed tekenen gaf ook de arts toe maar ja zo lang het gewoon goed ging was iedere dag mooi meegenomen en waren de kansen iets groter dat het goed zou gaan. 

De komende dagen bleef het bloedverlies doorgaan. Ik had nog nergens last van, geen krampen, geen andere pijn. Niets. Toch zat het me niet lekker en een paar dagen belde ik weer met de vraag of ze konden kijken want ik vond het zo onwijs spannend. Ik was alweer 6 weken zwanger en om nog een hele week te moeten wachten tot de 7 weken echo vond ik veel te zwaar. Gelukkig mocht ik komen en maakte ze een plekje voor me vrij. De afspraak was bij mijn favoriete fertiliteitsarts dus dat was al winst. Ze leefde erg met me mee wat erg fijn was. Erg menselijk en dat maakte het iets dragelijker. Ze ging kijken en een weer iets groter boontje kwam in beeld. Blij wees de arts naar het scherm en zei ook meteen ” kijk daar ziet ie dan”. Bleef nog even goed kijken naar het vruchtje en ik zag het ook al maar dacht dat mijn ogen mij voor de gek hielden. In het vruchtje zat geheel onverwachts een klein knipperlichtje heel mooi en regelmatig te knipperen. Mijn man wees verrast naar het beeldscherm en vroeg opgetogen “is dat een kloppend hartje!?” Ja! Zei de arts meteen. ” Ik zit er ook al naar te kijken. Ben er zo naar aan het staren dat mijn ogen er droog van worden. Maar inderdaad daar zit al heel vroeg een hartje te kloppen.” Mijn man en ik waren zo blij. Er viel een pak van ons hart af. Zou het dan toch nog goed komen? We vroegen aan de arts wat onze kansen nu waren het goed zou blijven gaan. Het is nog vroeg zei ze maar ik zou toch zeker zeggen 80% kans op een goede afloop. Dat het hartje klopt is echt een hoera moment. Wij opgelucht weer naar huis. 

Maandag hadden we de afspraak voor de 7 weken echo staan. Super spannend natuurlijk. Tot het bloedverlies op vrijdag ineens begon toe te nemen en er ook stolsels bij zaten. Meteen mochten wij weer voor een afspraak komen. Helaas bij een man, vaak lukte het wel om een afspraak te maken bij een vrouw maar vanwege de spoed moest ik het doen met de enigste beschikbare arts. Helemaal prima op dat moment, ik wilde alleen maar weten of het kindje nog in orde was. En toen begon eingelijk de ellende voor ons. In ons dossier staat duidelijk liever geen man en al helemaal geen arts in opleiding erbij. Door mijn verleden vind ik het hele onderzoek al zwaar genoeg. Toch hard deze arts dit niet gezien en stond er niet 1 man tussen mijn benen maar stonden er daar dus 2. En mijn man en mijn kind met zijn alleen in een heel krap hok klaar om te kijken of ons kindje er nog zat. De arts is maar net begonnen en het was meteen al ” Nee er zit niets meer”. Mijn man kijkt verbaast naar het scherm en zegt “wat is dat dan?”. De arts kijkt nog een keer en zegt dan “owja dat is het vruchtje. Maar hij is al op weg naar buiten, zie je hoe dicht bij al bij de baarmoedermond zit?”. Mijn man kijkt nog eens goed. ” Volgens mij zit hij op dezelfde plek al de vorige keer.” De arts weer “Maar het leeft niet meer. Nu moeten we afwachten wanneer je lichaam het vanzelf afstoot en of dit inderdaad gebeurt.”. Manlief beduust “maar wat is dat dan!?”. Je zag de arts balen want die had duidelijk haast en zat er niet op te wachten dat het zo lang moest duren. Owja zegt de arts ” daar klopt inderdaad een hartje.” Eindelijk mocht ik van die stoel af en me weer aankleden. Komen we weer in het kamertje terug van de arts. ” ik heb de echo van de vorige keer erbij gepakt en zie inderdaad dat het vruchtje op dezelfde plek zit als toen. Het is 50% kans dat het goed gaat, of niet goed gaat.” Met een heel gemengd gevoel gingen we bij die afspraak vandaag want in plek van dat de arts ons sterkte wens krijgen we een “fijn weekend” gewenst. In de auto terug naar huis proberen we elkaar gerust te stellen. De testen worden nog steeds donkerder. Ik bloed alweer een tijd en toch groeit ons vruchtje door en blijft het hartje kloppen. Kan toch niet anders dan goed gaan, toch!?

Eenmaal thuis voel ik het allemaal lopen dus ik ga snel naar de wc. Het zit me niet lekker en ik van de stolsels dit keer op. Mijn man komt kijken en zegt wow dat is wel heel erg veel. Ik probeer hem nog gerust te stellen door te zeggen “ja maar als het vruchtje hier bij zit dan zie je duidelijk een mooi helder vruchtzakje hoor.” Ik wrijf nog een paar keer door de stolsels heen en ja hoor daar ligt in mijn handen een vruchtzakje met daarin een heel klein kindje. Meteen barst ik in ontroostbaar huilen uit gevolgd door mijn man. Alle frustraties, stress, hoop en vrees komt er in 1 keer uit zetten. Ik voel me vreemd, zo leeg, zo verloren. Mijn man belt in paniek zijn ouders. Onze kleine Spencer die er niets van snapt begint te huilen want ja, papa en mama huilen. Dus paniek bij het gevoelige schatje. Mijn man zegt dat zijn ouders eraan komen en huilend zakken we mijn zijn 3en op de bank. Ik heb ondertussen het vruchtzakje met vruchtje op een schoteltje gelegt. Kan niet anders dan er verdrietig naar staren terwijl mijn man huilend om mijn nek hangt. Zijn ouders zijn al snel bij ons. En dan verwacht je steun. Wij deden ons verhaal, hun wisten uiteraard niet dat we zwanger waren. Mijn man huilt vooral heel erg hard en zit er helemaal doorheen, voor mij voelt het nog erg onwerkelijk. Mijn schoonmoeder kijkt naar het vruchtje en zegt ” Mijn vruchtje was groter toen ik het verloor he Hans.’ Waarop mijn schoonvader wat knikt. Het helpt ons uiteraard niet die opmerking en mijn man is echt intens verdrietig. Zijn moeder tegen hem ” Maar het leven gaat door he. Je moet je er toch op een gegeven moment wel overheen gaan zetten.” Waarom mijn man zegt “ja hallo. Een half uur geleden zagen we nog het hartje kloppen en nu ligt ons vruchtje hier.” Schoonmoeder daarop “Ja dat kan wel zo zijn maar je hebt hier nog iets rondlopen. Hij snapt er niets van en heeft wel gewoon zijn ouders nodig.” 

Op 3 maart 2020 zijn we ons eerste vruchtje verloren. Dit vruchtje hebben we Beau genoemd. Daarna waren we meteen weer zwanger maar helaas kwam ook dit vruchtje eruit op 14 april en dit vruchtje gaven we de naam Sammy. Against all odds meteen daarna weer zwanger en toen hadden wij echt zoiets van 3 maal is scheepsrecht. Maar helaas op 31 mei verloren wij ook dit vruchtje wat we de naam Alex hebben gegeven. Dit vruchtje verloor ik in het ziekenhuis. Door bloedverlies hadden we weer een echo gekregen die ze eerst niet wilde doen omdat het nog zo vroeg was. Er was toen al niets meer te zien in de baarmoeder en ze heeft zelfs nog met een eendenbek gekeken naar de baarmoedermond of er niet als iets los aan het komen was. Maar niets gezien. Ik sta me na de echo schoon te maken en voel ineens iets langs mijn been glijden. Een perfect mooi rond vruchtzakje rolt langs mijn been en valt op de grond. Weer meteen super veel huilen natuurlijk want op dat moment weet je zeker dat het weer klaar is. Anders hadden we toch nog hoop gehouden dat er misschien niet toch nog een vruchtje zat te groeien.  

Wij hebben er toen in overleg met het ziekenhuis voor gekozen om de fertiliteitsbehandelingen even te staken. Mijn lichaam was helemaal op omdat het zich telkens volledig op de zwangerschap instelde en het daarna weer af moest breken. Emotioneel zal ik er ook helemaal doorheen en heb zelfs even getwijfeld of we uberhaupt nog wel door zullen gaan met zwanger worden. Maar onze kinderwens voor een 2de kindje is zo sterk dat we er toch voor blijven gaan. Echter ben ik wel een deel van mijn “onschuld” kwijt. Ik denk niet dat ik nog een positieve test in mijn handen kan houden en dat het blije gevoel overheerst. Waarschijnlijk zal lange tijd de angt voor weer een miskraam overheersen. Maar dat houdt ons niet tegen. Hoop doet leven. 

Heb jij ooit een miskraam gehad? En kun je daar goed mee omgaan?